บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 11

วัน พฤหัสบดี ที่ 16 กุมภาพันธ์ 2555

- อาจารย์พูดถึงเรื่องการแต่งกาย ให้แต่งกายให้ถูกระเบียบ

 -อาจารย์เปิดดู Blogger เพื่อดูความคืบหน้า

-อาจารย์ให้จับกลุ่ม 4 คน ทำหนังสืนิทาน
   เลือกความคิดรวบยอดที่ต้องการให้เด็กมีประสบการณ์ อะไร เป็นเครื่องใช้ไฟฟ้า การสร้างภาพปริศนาคำทาย
1. เลือกและกำหนดสิ่งที่ต้องการให้เด็กทาย
2. วิเคราะห์ลักษณะของสิ่งที่กำหนดให้หลากหลายมากที่สุด
3. เรียงลำดับลักษณะของสิ่งที่กำหนดนั้นโดยเริ่มจากลักษณะที่หลายๆสิ่ง ก็มีลักษณะเช่นนั้น
4. นำมาจัดเรียงลำดับ
5. แต่งประโยคที่มีคำซ้ำๆ

-อาจารย์ยกตัวอย่างนิทาน ดิ๊งด่อง

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 10

วัน พฤหัสบดี ที่ 9 กุมภาพันธ์ 2555

หมายเหตุ กิจกรรมกีฬาสีของเอก

ประโยชน์ที่ได้รับจากกิจกรรมกีฬาสี

กิจกรรมในครั้งนี้ทำให้เราได้เจอกับรุ่นพี่ในชั้นปีต่างๆได้ทำกิจกรรมร่วมกันได้พูดคุยกันทำให้เกิดความสามัคคีในรุ่นพี่รุ่นน้องได้สนิทสนมกันมากขึ้นได้ทำความรู้จักและยังได้ออกกำลังกายซึ่งได้เรียนรู้วิธีการจัดกิจกรรมเกมต่างๆและการออกกำลังกายที่สามารถทำให้ร่างกายแข็งแรงแล้วยังช่วยให้เรารู้จักความสามัคคีรู้จักแพ้ รู้จักชนะ รู้จักอภัย

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 9

วัน พฤหัสบดี ที่ 2 กุมภาพันธ์ 2555


หมายเหตุ  ไม่ได้มาเรียนเนื่องจากท้องเสียแล้วมาสายเข้าเรียนไม่ทัน

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 8

วัน พฤหัสบดี ที่ 26 เดือน มกราคม พ.ศ. 2555

    

      -  อาจารย์พูดเรื่องการแต่งกายมาเรียน อาจารย์บอกว่า"เครื่องแบบไม่ได้ทำให้พัฒนาสมองให้ดีขึ้น  แต่เครื่องแบบเป็นการสท้อนถึงองค์กร

      -  อาจารย์เอารูปที่เด็กวาดด้วยคอมพิวเตอร์มาให้ดู  แล้วให้ดูว่า รูปนี้บอกอะไรบ้าง

                 -  นึกถึงคำหรือภาษาที่เด็กใช้

                 -  การวาดภาพเห็นถึงพัฒนาการทางกล้ามเนื้อมือ - ตา เพื่อเตรียมการเรียน

                 - ได้เห็นถึงความต้องการของเด็ก  เพื่อให้เชื่อมโยงกับสถานการณ์

                 - การเขียนตัวหนังสือ  สามารถเขียนมีหัวได้ถูกต้อง

                 - การเขียนชื่อตัวเองได้

                 - การสอนเรื่องการลงท้าย ครับ  ค่ะ

-อาจารย์ให้ดูรูปเด็ก 4 คน กำลังสื่อสารกัน

       -  มนุษย์ใช้การสื่อสารระหว่างกันด้วยวิธีการหลายรุปแบบ  วิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุด  คือ การใช้ภาษาพุดและการเขียน  การพัฒนาทักษะการใช้ภาษาดังกล่าว  จะช่วยให้เด็กเข้าใจและเรียนรู้สิ่งต่างๆ ในสิ่งแวดล้อมได้ดีขึ้น  ตลอดจนการแสดงออกถึงความต้องการส่งและรับข่าวสาร  การแสดงออกถึงความรู้สึกและการเข้าใจผู้อื่น

      -  ฟังและพูด  โดยไม่ต้องอาศัยการสอนอย่างเป็นทางการ  การที่เด็กมีปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมทางภาษาจะทำให้เด็กเข้าใจ  และเข้าใจภาษาแม่  เมื่ออายุได้ 4 หรือ 5 ปี

      -  สิ่งที่ครูสอนเด็กปฐมวัยจะต้องตระหนัก  และมีความรู้เพื่อนำไปใช้ในการช่วยพัฒนาการทางภาษาของเด็ก  ก็คือ  ความเข้าใจเกี่ยวกับภาษาทั้งในด้านภาษาศาสตร์  ด้านการนำไปใช้  ตลอดจนแนวปฏิบัติในการจัดประสบการณ์ทางภาษาให้แก่เด็ก

ความรู้เพิ่มเติม 

1. ภาษาในฐานะเป็นเครื่องมือสื่อสาร
	การสื่อสารจะประสบผลสำเร็จได้จะต้องมีภาษาเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ เนื้อหาของสาร
จะไม่สามารถถ่ายทอดได้ถ้าไม่มีภาษา จึงอาจกล่าวได้ว่าภาษาคือตัวนำสาร ภาษาที่ผู้ส่งสาร
และผู้รับสารใช้จะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับทักษะในการสื่อสาร ถ้าผู้ส่งสารเลือกใช้ภาษาในการเสนอ
สารที่เหมาะสมกับผู้รับสาร ในด้านความรู้และทักษะการใช้ภาษา จะทำให้เกิดการรับรู้และ
เข้าใจตรงกัน ภาษาในฐานะเป็นเครื่องมือสื่อสาร จะมี 2 ลักษณะ คือ
	1.1 ภาษาที่ใช้ในการติดต่อสื่อสาร
		ภาษาที่ใช้ในการติดต่อสื่อสารในชีวิตประจำวัน แบ่งได้เป็น 2 ชนิดคือ
		1) วัจนภาษา (verbal language) คือ ภาษาถ้อยคำ ได้แก่ คำพูดหรือตัวอักษร
	ที่กำหนดใช้ร่วมกันในสังคม ซึ่งหมายรวมทั้งเสียงและลายลักษณ์อักษร ภาษาถ้อยคำเป็น
	ภาษาที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างมีระบบ มีหลักเกณฑ์ทางภาษาหรือไวยากรณ์ซึ่งคนในสังคม
	ต้องเรียนรู้และใช้ภาษาในการฟัง พูด อ่าน เขียนและคิด การใช้วัจนภาษาในการสื่อสาร
	ต้องคำนึงถึงความชัดเจนถูกต้องตามหลักภาษาและความเหมาะสมกับลักษณะการสื่อสาร,
	ลักษณะงาน, สื่อและผู้รับสาร เป้าหมาย
		2) อวัจนภาษา (non - verbal language) คือ ภาษาที่ไม่ใช้ถ้อยคำ
	เป็นภาษาซึ่งแฝงอยู่ในถ้อยคำ กิริยาอาการต่าง ๆ ตลอดจนสิ่งอื่นๆ  ที่เกี่ยวข้องกับการ
	แปลความหมาย เช่น น้ำเสียง การตรงต่อเวลา การยิ้มแย้ม การสบตา การเลือกใช้
	เสื้อผ้า ช่องว่างของสถานที่ กาลเวลา การสัมผัส ลักษณะตัวอักษร เครื่องหมาย
	วรรคตอน เป็นต้น  สิ่งเหล่านี้แม้จะไม่ใช้ถ้อยคำ แต่ก็สามารถสื่อความหมายให้เข้าใจได้
	ในการ  สื่อสารมักมีอวัจนภาษาเข้าไปแทรกอยู่เสมอ อาจตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ได้
		3) ความสัมพันธ์ระหว่างวัจนภาษาและอวัจนภาษา
	อวัจนภาษาไม่สามารถแยกเด็ดขาดจากวัจนภาษา ผู้ส่งสารมักใช้วัจนภาษาและ
	อวัจนภาษาประกอบ เช่น บอกว่า "มา" พร้อมทั้งกวักมือเรียก เป็นต้น  วัจนภาษาและ
	อวัจภาษามีความสัมพันธ์กันดังนี้
		1. ใช้อวัจนภาษาแทนคำพูด หมายถึง การใช้อวัจนภาษาเพียงอย่างเดียว
	ให้ความหมายเหมือนถ้อยคำภาษาได้ เช่น กวักมือ สั่นศีรษะ เป็นต้น
		2. ใช้อวัจนภาษาขยายความ เพื่อให้รับรู้สารเข้าใจยิ่งขึ้น เช่นพูดว่า "อยู่ในห้อง"
	พร้อมทั้งชี้มือไปที่ห้อง ๆ หนึ่ง แสดงว่าไม่ได้อยู่ห้องอื่น
		3. ใช้อวัจนภาษาย้ำความให้หนักแน่น หมายถึง การใช้อวัจนภาษาประกอบ
	วัจนภาษาในความหมายเดียวกัน เพื่อย้ำความให้หนักแน่นชัดเจน ยิ่งขึ้น   เช่น พูดว่า
	เสื้อตัวนี้ใช่ไหม พร้อมทั้งหยิบเสื้อขึ้นประกอบ
		4. ใช้อวัจภาษาเน้นความ หมายถึง การใช้อวัจภาษาย้ำบางประเด็นของวัจนภาษา
	ทำให้ความหมายเด่นชัดขึ้น เช่น พาดหัวหนังสือพิมพ์ ใช้ตัวอักษรตัวโตพิเศษ  แสดงว่า
	เป็นเรื่องสำคัญมาก
		5. ใช้อวัจนภาษาขัดแย้งกัน หมายถึง การใช้ภาษาที่ให้ความหมายตรงข้ามกับ
	วัจนภาษา ผู้รับสารมักจะเชื่อถือสารจากอวัจนภาษาว่าตรงกับความรู้สึกมากกว่า  เช่น
	พูดว่า "โกรธไหมจ๊ะที่ผมมาช้า" ผู้รับสารตอบว่า "ไม่โกรธหรอกค่ะ" พร้อมกับมีสีหน้า
	บึ้งตึง ผู้ส่งสารก็รู้ได้ทันทีว่ายังโกรธอยู่
		6. ใช้อวัจภาษาควบคุมปฏิสัมพันธ์ระหว่างการสื่อสาร หมายถึง การใช้กิริยา
	ท่าทาง สายตา น้ำเสียงสร้างความสัมพันธ์ระหว่างการสื่อสาร เช่น การยิ้มแย้มแจ่มใส
	การแสดงความดีใจที่ได้พบกัน
		อวัจนภาษามีผลในด้านการสร้างความรู้สึกได้มากกว่าวัจนภาษา  การใช้
	อวัจนภาษาจะโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ผู้ส่งสารและผู้รับสารจะต้องระมัดระวัง
	ถ้ารู้จักเลือกใช้อวัจภาษาเพื่อเสริมหรือเน้นหรือแทนวัจนภาษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ
	จะช่วยให้การสื่อสารสัมฤทธิ์ผลมากขึ้นู่
		1.2 ระดับภาษาในการสื่อสาร
		การใช้ภาษาสื่อสารต้องให้เหมาะสมกับโอกาส สถานการณ์ และสัมพันธภาพ
ระหว่างบุคคล ระดับภาษาเป็นตัวกำหนดความเหมาะสม ช่วยให้เกิดผลดีในการสื่อสาร
ระดับภาษาแบ่งเป็น 5 ระดับ คือ
		1) ระดับพิธีการ ภาษาระดับนี้ใช้สื่อสารกันในที่ประชุมที่จัดขึ้นอย่างเป็นพิธีการ
เช่น การเปิดประชุมรัฐสภา การกล่าวรายงานในพิธีมอบปริญญาบัตรผู้ส่งสารมุ่งแสดงออก
ให้เห็นถึงความขลัง ความศักดิ์สิทธิ์ ความทรงภูมิปัญญา ฯลฯไม่มุ่งประโยชน์ที่จะให้ผู้รับสาร
ได้มีส่วนร่วมแสดงความคิดเห็น หากจะมีการกล่าวตอบก็ต้องกระทำ
อย่างเป็นพิธีการในฐานะผุ้แทนกลุ่มเท่านั้น
		2) ระดับทางการ ภาษาระดับนี้มิได้มุ่งหมายที่จะให้ผู้ฟังมีส่วนร่วม ในการสื่อสาร
โดยตรงเช่นกัน ผู้ส่งสารมุ่งเสนอข่าวสารแนวคิดและทรรศนะ ไปสู่กลุ่มรับสารขนาดใหญ่
เช่น  การแถลงข่าวอย่างเป็นทางการต่อสื่อมวลชน การให้โอวาทต่อคณะบุคคล การเขียน
บทบรรณาธิการในหนังสือพิมพ์ การเขียนบทความทางวิชาการ
		3) ระดับกึ่งทางการ ภาษาระดับนี้มักใช้ในการปรึกษาหารือกิจธุระระหว่างบุคคล
หรือกลุ่มบุคคล มีการเปิดโอกาสให้ผู้รับสารมีส่วนร่วมแสดงความคิดเห็นร่วมกับผู้ส่งสาร
ภาษาระดับนี้จะใช้ในการประชุมกลุ่ม การปรึกษางาน การวางแผนร่วมกัน การเขียนบทความ
แสดงทรรศนะในหนังสือพิมพ์ การเสนอรายการสารคดีกึ่งวิชาการ
		4) ระดับสนทนา อาจเรียกว่า ระดับลำลอง ภาษาระดับนี้มักใช้ในการสื่อสาร
กับเพื่อนสนิท อาจมีถ้อยคำที่เคยใช้กันเฉพาะกลุ่มหรือเข้าใจความหมายตรงกันในกลุ่มเท่านั้น
		5) ระดับกันเอง ภาษาระดับนี้จะใช้ในวงจำกัด ใช้ระหว่างบุคคลที่สนิทสนมคุ้นเคย
กันมาก ๆ สถานที่ใช้มักเป็นที่ส่วนตัว เช่น ที่บ้านในห้องที่เป็นสัดส่วนของตน  โดยเฉพาะ
ถ้อยคำที่ใช้อาจมีคำแสลง คำที่ใช้เฉพาะกลุ่ม ภาษาระดับนี้ไม่นิยมบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 7

วัน พฤหัสบดี ที่ 22 มกราคม พ.ศ. 2555

-วันนี้อจารย์ได้เปิดวีดีโอจากเวปไซต์โทรทัศน์ครูให้นักศึกษาดู  เกี่ยวกับการจัดประสบการณ์ของเด็กปฐมวัย เรื่องหนูน้อยหมวกแดงและอาจารย์ได้ถามว่าเราจะบูรณาการออกแบบกิจกรรมได้อย่างไร?   กิจกรรมสร้างสรรค์ทำให้เด็กรู้จัก ตัวละคร ฉาก และรู้จักลำดับเหตุการณ์  บทบาทของครูจะต้องให้ความสนับสนุนเด็ก

6 กิจกรรมหลัก

-กิจกรรมกลางแจ้ง

-กิจกรรมเสริมประสบการณ์

-กิจกรรมเคลื่อนไหวและจังหวะ

-เกมการศึกษา

-กิจกรรมศิลปะสร้างสรรค์

-กิจกรรมเสรี

งานที่อาจารย์สั่ง

-อาจารย์ได้ให้ไปหาความหมาย ฉันทะ  วิริยะ  จิตตะ  วิมังสา  และ ให้วิเคราะห์การใช้วรรณกรรมเป็นฐาน

-สมัครโทรทัศน์ครูแล้วลิงค์เรื่องที่เกี่ยวกับภาษาลงบล็อค

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 6

วัน พฤหัสบดี ที่ 12  มกราคม พ.ศ. 2555

นิทานเรื่องลูกเป็ดหลงทาง

- ข้อคอมเม้นของอาจารย์คือควรใช้ภาษาที่ง่ายเพื่อให้เด็กเกิดความเข้าใจได้ง่ายขึ้น

การเรียนการสอน

-อาจารย์ได้ให้ออกมานำเสนองานการเล่านิทานที่ไปเล่าให้เด็กฟัง

-อาจารย์ได้แนะนำเกี่ยวกับบุคลิกภาพ การพูดคำควบกล้ำเวลาออกมานำเสนอ และอาจารย์ได้อธิบายถึงสิ่งที่นักศึกษาออกมานำเสนอ
- อาจารย์ให้ดู VDO เกี่ยวกับการใช้ภาษาของเด็กปฐมวัยพร้อมทั้งอธิบาย

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 5

วัน พฤหัสบดี ที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2555

หมายเหตุ

-ไม่มีการเรียนการสอน อาจารย์ได้สั่งงานให้นักศึกษาทำ Powerpoint  เกี่ยวกับนิทานที่นักศึกษาไปเล่าให้เด็กฟังแล้วนำเสนอสัปดาห์หน้าพร้อมทั้งคำถามที่ถามเด็ก 3 ข้อ

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 4

วัน พฤหัสบดี ที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2554

การเรียนการสอน

- อาจารย์ให้ส่งงานที่อาจารย์สั่งไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วนักการศึกษาที่พูดเกี่ยวกับภาษาของเด็กปฐมวัย

- อาจารย์ให้เขียนภาษาถิ่นของแต่ละคนตามจังหวัดที่อยู่หรือประเพณีท้องถิ่น

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 3

น้องอิคคิว

หมายเหตุ    อาจารย์วิเคราะห์และให้ข้อคิดเห็นว่าควรปรับปรุงภาษาที่ใช้กับน้องควรที่จะชัดเจน

วัน พฤหัส ที่ 22 ธันวาคม 2554

การเรียนการสอน
-อาจารย์ให้นำ วีดีโอที่ไปสัมภาษณ์เด็ก นำเสนอ หน้าชั้นเรียนพร้อมทั้งชี้แนะในการใช้ภาษาสื่อสารกับเด็กเพื่อให้เด็กมีการใช้ภาษาที่ถูกต้อง

-ภาษา หมายถึง เครื่องมือที่ใช้สื่อสาร เพื่อให้เข้าใจและรู้ถึงความต้องการ ผ่านการฟัง พูด อ่าน และเขียน
-ความสำคัญของภาษา คือ เพื่อสื่อสารให้เกิดความเข้าใจและเพื่อนำไปใช้ในขั้นต่อๆ ไป 
          สรุปความสำคัญของภาษา
             1.  เป็นเครื่องมือในการสื่อสาร
             2.  เป็นเครื่องมือในการเรียน

             3.  จำเป็นต้องใช้ในชีวิตประจำวัน

             4.  ภาษาเป็นเอกลักษณ์ของชาตินั้นๆ

             5.  ภาษาแสดงถึงวัฒนธรรมประเพณี

  
          การแบ่งพัฒนาการทางด้านสติปัญญาของเพียเจต์
-ขั้นประสาทรับรู้และการเคลื่อนไหว  อายุ 0-2 ปี
-ขั้นก่อนปฏิบัติการคิด ขั้นนี้เริ่มตั้งแต่อายุ 2-7 ปี
-ขั้นปฏิบัติการคิดด้านรูปธรรม   ขั้นนี้จะเริ่มจากอายุ 7-11 ปี
-ขั้นปฏิบัติการคิดด้วยนามธรรม   นี้จะเริ่มจากอายุ 11-15 ปี

             งานที่อาจารย์สั่ง 

-ให้ไปหานักจิตวิทยาในการเรียนรู้เกี่ยวกับภาษามา 1 ท่าน
-ให้ไปเล่านิทานให้เด็กฟัง แล้วถามคำถาม 3 ข้อ

บันทึกการเรียนรู้ครั้งที่ 2

วัน พฤหัสที่ 15 ธันวาคม 2554
การเรียนการสอน
-การคาดเดา เราต้องเข้าใจว่าเด็กเข้าใจภาษาในการสื่อสารอย่างไรและรู้ว่าภาษาที่ใช้ในการสื่อสารมีอะไรบ้าง
-พฤติกรรมคือการแสดงออกมาทางการพูดและการฟัง
-พัฒนาการคือการเปลี่ยนแปลงไปตามขั้นตอนอย่างต่อเนื่อง
วิธีการเรียนรู้(ผ่านประสาทสัมผัสทั้ง 5 )
-สังเกต
-สัมผัส
-ฟัง
-ดมกลิ่น
-ริ้มรส
เด็กเกิดการเรียนรู้โดยผ่านการเล่นอย่างอิสระ
-เลือก
-ตัดสินใจ
-ลองผิดลองถูก
ภาษา
-ฟัง
-พูด
-อ่าน
-เขียน
การจัดประสบการณ์
-เทคนิคโดยการใช้เพลง นิทาน เกม บทบาท
-หลักการ
-สื่อ
-รูปแบบ
-วิธีการ
-การประเมิณ
เครื่องมือในการสังเกต -จดบันทึก
พัฒนาการสัมพันธ์กับสมองการทำงานของสมองพัฒนาการด้านสติปัญญาสัมพันธ์กับการทำงานด้านสมอง

งานที่อาจารย์สั่ง

1. ทำบล็อค และลิ้งค์หาอาจารย์
2. ให้ไปสัมภาษณ์เด็กอนุบาล พร้อมถ่ายคลิปแล้วนำเสนออาทิตย์หน้า